Ben ik emoties of heb ik emoties?

Herken je dit? Dat je tegen iemand zegt:“jij bent een stresskip" of een "ADHD-typje"  of "je bent stil", of "jij bent dominant".

Ondanks je goede bedoelingen en je voornemen geen oordeel over iemand te hebben doe je het toch. Ook al willen we het niet echt, we stoppen mensen toch regelmatig in een hokje. Het hokje: druk, stil, verlegen, bijdehand, lefgozer of iets anders. We zeggen jij bent en voila, grote kans dat de ander zich als zodanig gaat zien. Ja, ik ben druk, ik ben verlegen etc.

Meestal vinden we zo’n typering niet zo leuk. Misschien noemen we het daarom: ‘in een hokje gezet worden’. Dat beeld is ook niet zo aanlokkelijk. Vervolgens lopen we rond met dat beeld van bijvoorbeeld onszelf als verlegen, wat we niet zo fijn vinden, want we willen zelfverzekerd en vol zelfvertrouwen overkomen. We willen in elk geval een positief beeld hebben van onszelf.

Dus dan stoppen we dat nare beeld en gevoel van verlegenheid weg. So far so good. Vervolgens en dat kan heel veel later zijn en dan ben je dit al lang vergeten, komt er iemand op een feestje naar je toe en die zegt tegen je: ”Jij bent wel verlegen zeg, je mag best wat meer de aandacht trekken hoor!’

Dan… chakka raakt diegene je in je systeem en de hersenen slaan de alarmbellen, verlegen! Nee, zo willen we niet overkomen, neeee, het lichaam verstart, we lopen rood aan, gaan trillen en een scala van nare gevoelens komt als een golf door ons heen. Nu gaat het in dit voorbeeld over verlegen zijn, maar het kan elke andere typering zijn waar jij voor jezelf niet blij mee bent, niet voor jezelf, maar ook niet dat anderen dat over je zeggen.

We hebben een soort harde schijn, waar al deze opmerkingen, ervaringen en gedachtes over onszelf opgeslagen worden en wee degene die erover begint, ze worden direct opgerakeld. Hoe meer we ze wegstoppen hoe harder ze met emotie naar buiten komen.

Nu kan ik jullie geruststellen: Het zijn maar emoties. Ze zijn tijdelijk, ze ebben weg en ze zijn een soort automatische reactie van je lichaam op een impuls. Je geest en je lichaam zijn geconditioneerd. Die hebben geleerd iets erg te vinden. Daarom noemde ik die harde schijf. Een harde schijf is prettig als geheugen en als kennisopslag, maar voor het opslaan van ervaringen in combinatie met emoties is het minder prettig. Je lichaam reageert bijna automatisch en overruled je dan ook met bijvoorbeeld nare emoties, alles wat je maar raakt. Dat voel je en brengt je uit balans.

Echter.. er is een oplossing….. Wanneer je goed in contact staat met jezelf, bijvoorbeeld door met je aandacht bij je ademhaling te zitten en je daardoor meer bewust te zijn van je lichaam, dan herken je na verloop van tijd die snelle reflex van het lichaam. Je voelt de snelle emotie door je heen gaan en bent je bewust dat het de automatische reactie is van je lichaam op een impuls. Hoe meer je in contact met je lichaam staat hoe beter je de emoties in reactie op een impuls kunt herkennen. Daardoor is het nare gevoel veel korter en heb je tijd om eventueel te reageren vanuit een relatieve rust. Je kijkt er als het ware vanuit een afstandje naar. Je bent dan in staat vanuit je kern te reageren: Je zegt dan bijvoorbeeld:’ Je hebt gelijk, dat zou ik zeker doen, als ik dat graag zou willen’ ( in antwoord op: ‘Jij bent wel verlegen zeg, je mag best wat meer de aandacht trekken hoor!’)

Dit lijkt misschien een mission impossible, maar ik kan je uit eigen ervaring zeggen dat het wèl zo gaat werken. Het fijne is dat emoties vaker van korte duur zijn en ze je niet zo heel erg meenemen in hun kracht.

Je gaat steeds vaker opmerken dat jij niet de emotie bent maar dat je emoties hebt op het ene moment en op het andere moment niet. Het is een komen en gaan. Ze zijn er nou éénmaal en daar is op zich niets mis mee. Laat ze ook komen en gaan, zonder je met je emoties te indentificeren.

Je bent niet je emotie! Zie emoties als wolken in de lucht. Ze trekken aan je voorbij, je staat dan wel even in de schaduw en mogelijk ook in de wind, regen en storm, maar al gauw sta je weer in de zon!